Little Boy & Nightingale (B) Blues - Americana MOC Perron Hamme (27-04-2024) reporter & photo credits: Marcel info band: Little Boy & Nightingale info club: MOC Perron © Rootsville 2024

Het was een drukke week geweest en vandaag was ik aan het eind ervan gekomen. Gelukkig eentje op eigen bodem, waarvoor ik me niet ver moest verplaatsen en meteen ook de derde gig op rij in Het Perron. Vandaag was het bluestime want ze hadden Little Boy & Nightingale uitgenodigd en dat kon ik natuurlijk niet laten liggen.

Vandaag was het bluestime want ze hadden Little Boy & Nightingale uitgenodigd en dat kon ik natuurlijk niet laten liggen. Wouter Verhelst aka Little Boy en Ilse Van Dooren aka Nightingale zijn een duo naar mijn hart met een liefde voor muziek en ook voor elkaar. Altijd aangenaam om beiden aan het werk te zien en te horen. Ze hebben een passie voor blues, country en rock'n'roll, en die passie straalt van het podium tijdens hun optredens, waardoor ze ook de aanwezigen weten te begeesteren. Ze beheersen een breed repertoire dat zich niet enkel beperkt tot blues maar zeer gevarieerd loopt over swingende rock’n roll , country en het betere rootswerk.

Het geheel wordt uitgevoerd op akoestische gitaar, mondharmonica, percussie en de aangename stem van Ilse Van Dooren, die ondertussen ook nog de ukelele ter hand heeft genomen. Waarom ook niet, dit kon er ook wel bij !

Normaal gezien zou dit optreden doorgaan op het buitenpodium, maar daar stak ons geweldig herfstweer, euh…ik bedoel lenteweer, een mens zou er het noorden bij verliezen, stak daar alweer een stokje voor. Er werd daarom weer verhuisd naar binnen, maar dat zou de pret niet bederven. Veel volk was er niet komen opdagen jammer genoeg, maar zoals gewoonlijk, zou op het einde van de avond alweer blijken dat de afwezigen ongelijk hadden.

Met een grote glimlach om de lippen namen onze twee muzikale vrienden plaats en stuurden onmiddellijk ‘Will The Circle Be Unbroken’, van de Carter Family, de joint in. Stevig tempo werd onderhouden en Wouter schakelde over op een klassieker van John Lee Hooker met ‘ In The Mood’. Swingend en energiek was het vast en zeker met ‘Rock ’n Roll Never Dies’ en het knappe ‘Two Louzy People’, titeltrack van hun cd. Hierna lieten ze het tempo wat zakken en bracht Ilse, met haar mooie stem, een ferme versie van Randy Newman’s ‘Guilty’. Wat een fijn nummer is dat toch man. De ode aan Johnny Roscoe mocht natuurlijk niet ontbreken in deze set en daarom werd ook ‘Death Flowers’ ingezet. Dat het duo zijn klassiekers kent is al lang geweten want we kregen er wel enkele op een rij, startend met ‘Cry To Me’ van Solomon Burke, ‘You Can’t Judge A Book By The Cover’ van Willie Dixon om uiteindelijk het eerste deel af te sluiten met ‘Big Boss Man’ van Jimmy Reed.

Dit was al een aangenaam eerste deel. Gespeeld en gezongen met veel plezier en energie en de aanwezigen genoten er duidelijk van. Tijd voor een korte pauze en de frisse Duvel natuurlijk en we waren alweer klaar voor deel twee.

Die ging iets rustiger en ingetogen van start met een mooie versie van ‘ As Tears Go By’ en ‘My Old Friend The Blues’ van Steve Earl. De combinatie van het fijn gitaarwerk van Wouter en de stem van Ilse is perfect. Er mocht alweer wat ritme in de set dacht ons duo en ze zetten een stevige versie van van ‘Crazy Bout A Mercury’ op de voet gevolgd door Kim Wilson’s ‘I Believe I’m in Love With You’ en ‘Old Time Rock ’n Roll’ van Bob Seeger. Ambiance alom natuurlijk. Tijd voor een sing along en met ‘I Never promised You A Rosegarden’ was dit alvast geen probleem.

Tijd om mijn trekzak boven te halen dacht de Wouter. Eigenlijk hebben onze Franse vrienden hiervoor wel een mooiere naam: “le piano à bretelles’. Wel die werd op een schitterende manier gebruikt bij de knappe versie van ‘Whiter Shade Of Pale’ en iets later bij ‘Delilah, dat duchtig werd meegebruld. Het hield niet op, want de aanwezigen hadden er blijkbaar veel zin in en dat lieten ze horen bij ‘Honky Tonk Women’. Stilaan kwamen we aan het einde van deze aangename avond startend met ‘Shake My Baby Tonight’ om uiteindelijk afscheid te nemen met ‘Can I Get A Witness/Working Too Hard’.

De avond was voorbijgevlogen en niemand wilde al naar huis. We kregen dan ook een toemaatje met ‘Supicious Mind’ van Elvis’ en alweer werd dit karaoke-gewijs meegezongen.

Naar goede gewoonte weer genoten van de muziek van Wouter en Ilse, en ik was daarin niet alleen. Waarvoor onze oprechte dank. Dit sympathieke duo zal dan ook aanwezige zijn op de volgende editie van Summerfest op zaterdag 13 juli aanstaande, so be ther or be square folks !!!
Hasta la vista baby’s!!

Marcel